PSYCHOANALITYCZNE PANOPTICUM

Jak wiemy, ciasnym światem polskiego katolicyzmu lubią ostatnio wstrząsać skandale. Nie chodzi mi przy tym oto, że księża molestują kleryków, uczniów w szkołach, katecheci wyżywają się w klasach. To wstrząsać w żadnym wypadku nie może. Skandalem w takich wypadkach jest co najwyżej hipokryzja. Niewinne oczka otwierane są na oścież przez publicystów-zelotów wiary jedynej i prawdziwej, jak u często widzianego pana Terlikowskiego. Patrząc tylko szparkami widzi taki sobie to, co chce widzieć – armię aniołów. Gdy już otwiera oczy, traci cnotę, bezradnie rozgląda się dookoła i krzyczy „dlaczego mi to zrobiliście?” Niczego nie jest w stanie zaproponować, pała więc oburzeniem. Tylko na to go stać.

Lecz to są tylko skandaliki. Towarzyszy im tylko oburzenie i prośba do wiernych o wybaczenie. Ale są też i skandale. Jedne od drugim rozróżnić można tym, że pierwsze się wybacza, a drugich wybaczyć nie można. Przerażenie ogarnia niektórych, gdy kapłani, teologowie, mnisi, odchodzą z kościoła, a nawet wyrzekają się wiary, co zwane jest apostazją. Czynią to z jakichś powodów, to oczywiste. Czasami nawet starają się powody te upublicznić. Bez skutku. Powód jest tylko jeden twierdzi się – Kobieta! Kobieta pisana z dużej litery. Co prawda psychoanalitycy twierdzą, że taka kobieta, przez duże K pisana nie istnieje, ale każdy wie, że to są tylko ekscentrycy, nie wiedzą co mówią.

Ostatnim razem pisałem, że dla pana profesora Ducha za wszystkim stoi Mózg, tym razem za wszystkim, a jakżeby inaczej – toż to wzorzec pewnego typu umysłów, stoi Kobieta, a że nie istnieje, tym gorzej dla niej. Za grzechy mężczyzn odpowiada Ona.

Były zakonnik, Tadeusz Bartoś, czarna owca Dominikanów przecież „złożył śluby posłuszeństwa” skarży się jego były zwierzchnik, ojciec Maciej Zięba OP („Dziennik”, dodatek Europa z 28.02-1.03.2009). Grzech, który się w głowie nie mieści! Po co są śluby? By ich nie łamać! Jak monogamia to monogamia! A że płk. Kukliński też złamał śluby naruszając przysięgę, wojskową nawet, tego już ojciec Zięba nie wspomina. Dziś stawia się jemu pomniki i nazywa bohaterem. Nie sądzę, by kiedykolwiek Tadeusz Bartoś został bohaterem, ale odważny jest, sugeruje jego pryncypał, choć tego wprost nie stwierdza. Czy mu zazdrości, nie wiemy, ale że wściekły jest poznajemy po jego słowach: „Tadeusz Bartoś w wielu miejscach opowiadał niestworzone historie na temat swego życia w zakonie i przyczyn swojego odejścia.” Kłamał pan Bartoś, konfabulował, nie powiedział słowa prawdy na temat powodów zerwania przez siebie slubów. Lecz jakiś powód tego musi być – ludzik ukryty głęboko, ale wpływy mający przeogromne. Szantażując czy kusząc, uśmiechając się czy przerażając, łamie wolę nieszczęsnego brata naszego, duszę jego skazując na dramat.

Tylko czemu nie na radość? A jeśli Bóg jest Kobietą przez duże K, co to nie istnieje, może byłbym ciekawy co ma do powiedzenia na ten temat ojciec Zięba? Chyba jednak przesadzam, Kobieta może być tylko diabłem wcielonym.

Ten jest tylko bohaterem, kto nie zdradził swego pragnienia. Bohater jest tym jedynym, kto jest zdradzony – trawestuję myśli Lacana. To ojciec Zięba zdradza pana Bartosia mając go za kłamcę, a nie odwrotnie. Dla ojca Zięby pragnienie jest zawsze podejrzane, tymczasem zdradzając swe pragnienie wystawiamy się na winę.

Cóż, istniejąludzie na tym świecie, którzy boją się tylko jednego – pragnień.

K.P.

In: Sinthome | | #