PSYCHOANALITYCZNE PANOPTICUM

Co to jest gender? A czemu nie określić tego jako osobistego przekonania jednostki ludzkiej, popartego działaniem na rzecz uzgodnienia tegoż przekonania z wymogami rzeczywistości, i które nie daje się w żaden sposób usunąć w wyniku leczenia psychotropami (takie leczenie zakłada, że jeżeli cokolwiek jest urojeniem, to da się to wyeliminować psychotropami, udowadniając przy tym, że dane przekonanie jest akurat urojeniem), co do osobistego statusu płciowości danego człowieka?

Taka definicja ujawnia ściśle wyobrażeniową jej postać. Nie ma znaczenia jakie są przekonania innych, co ma do powiedzenia Inny, czego Inny pragnie – moje przekonanie staje się równoznaczne prawu, które staram się narzucić innym. Lecz czy nie jest to wtedy promowanie perwersyjności?

Osobiste przekonanie traktowane jest jako cała prawda, a nie podatność na psychotropy dowodem niezmienności i trwałości tej prawdy. Nie zmienia to jednak faktu, że osobistość przekonań traktowana jest jako wyrocznia prawdy finalnej. W tej perspektywie genderyzm jest rodzajem „katastrofy smoleńskiej” – propagator tej katastrofy jako zamachu ma osobiste przekonanie o prawdziwości tegoż, przekonanie nie poddające się psychotropom, zatem to przekonanie nie jest urojeniem. Pośmiejmy się, czym przeto jest? Osobistym przekonaniem co do tego, co jest, a co nie jest urojeniem.

Gdyby genderyzm był konsekwentny, winien byłby przyznać, że każde osobiste przekonanie nieeliminowalne psychotropami jest prawdą. Zaproponujmy więc doświadczenie mentalne i przyjrzyjmy się przekonaniu, że mężczyżni są płcią uprzywilejowaną. To przekonanie, jak łatwo pokazać, nie jest pochodzenia płciowego, a nawet nie dotyczy płci. Obie płcie wyrażają to samo przekonanie; jedna z płci w formie nieakceptowanej przez genderystów (np. „kobiety zarabiają mniej od mężczyzn”, „praca domowa kobiet nie cieszy się prestiżem” itd.). Inaczej mówiąc, kobiety wyrażają badane przekonanie w formie akcentowania minusa, braku w jednej z płci. Prowadzi to w konsekwencji do angażowania się w próby naprawienia badanej rzeczywistości, co oddala genderyzm od naukowości i sprowadza go do ideologii – zamiast uwyobrażeniawiać realność badanej różnicy, starają się realizować jakiś projekt naprawczy, zrealizować wyobrażenie tego, czym ta różnica miałaby być. Działanie na poziomie realizacji zbliża genderyzm do religii, a oddala od nauki, ku której genderyzm aspiruje. Różnica między genderyzmem a religią dotyczy przedmiotu realizacji (w genderyzmie jest nim wyobrażenie symbolu różnicy między płciami, a więc RIS [to zapis odpowiadający działaniu magii i myślenia magicznego], podczas gdy w religii przedmiotem realizacji jest symbol jakiegoś wyobrażenia, czyli RSI).

Przekonanie o wyjątkowości płci męskiej w przypadku mężczyn zawiera się w sądach dotyczących kobiet, albo w tym, czego mężczyźni mają więcej, albo jawnie mizoginiczne akcentowanie tego, czego nie starcza kobietom (nadzwyczajnie oddaje to przekonanie dialog z filmu: ona mówi: „ten mężczyzna zrobił dla niej wszystko”, on dopowiada: „znałem takie, które chciały więcej”). Tak czy owak, obu płciom chodzi o to samo, a nie o swoje własne coś. Jeśli mężczyźni mają przywileje, to kobiety też mają je mieć, te same co faceci. W żadnym razie nawet najbardziej zażartym genderystom/feministkom (niezależnie od ich płci) nie przyjdzie do głowy odebranie przywilejów, chcą tylko dostępu do tych przywilejów. I dostają.

Co się dzieje, gdy kobieta uzyska dostęp do przywileju, czyli fallusa? Oto wypowiedź, która przejdzie do klasyki feminizmu polskiego. Profesorka Środowa wyraziła to tymi oto słowy: „pierze pralka, prasować nie trzeba, gotować uwielbiam…A sprząta mi pewna pani”. Co w tej wypowiedzi jest niesmacznego? To, że gdyby wypowiedział się tak mężczyna, stałby się przedmiotem androgynizmu samej profesorki, czemu niejednokrotnie dawała wyraz. To nie ja, ale inna rozczarowana feministka powiedziała o co chodzi. Pani Małgorzata Łukowiak, znana blogerka, napisała: „ta narracja wydaje mi się wykluczająca i w gruncie rzeczy męska. W takim sensie, że docenia głównie świat na zewnątrz, lekceważąc to, co się dzieje w domu, bo tutaj są przecież maszyny oraz pani sprzątająca”. Nie skomentuję szeroko tej wypowiedzi, zaznaczę tylko, że narracja, o której pisze pani Łukowiak jest esencjonalnie męska, a nie tylko w gruncie rzeczy męska, oraz że doceniany tylko świat [przez profesorkę] jest tylko w przenośni na zewnątrz, w istocie jest to świat mężczyn. Co dla pani profesorki jest w nim doceniane? Że nie musi prać, że nie musi prasować, że robi tylko to, co uwielbia, oraz że może wyręczać się kobiecą siłą roboczą. Podziwia to, co jako feministka z pianą na ustach zwalcza. Kobieta w świecie męskim staje się kobietą falliczną. Co pozostaje z kobiety, gdy jest ona kobietą falliczną?

Pani Łukowiak nie mówi tego, lecz zawarte jest to implicite w jej tekście – gdy już staniesz się falliczną, kobieto [określa ją jako ikonę feminizmu], to co pozostanie kobiecego z ciebie w tym świecie, poza ciałem i mniejszą lub większą atrakcyjnością? Na Boga samego, nie znałem dotychczas pani Małgorzaty Łukowiak, ale doceniam jej wysiłek w stawianiu zasadniczych kwestii – gdy już posiadasz fallusa, to co gwarantuje twoją kobiecość? W pełni chylę czoło przed intuicją tej współczesnej kobiety; mówi ona: „sprzątanie, pranie, gotowanie, to też wybór; więcej, to jest, być może, trochę masochistyczna, ale przyjemność”. Ciekawe, że intuicja tej kobiety, wprowadza do gry centralne koncepty, wypracowane przez Freuda dla opisu seksualności i płciowości kobiet, falliczność i masochizm (masochizm kobiecy, obok masochizmu perwersyjnego i moralnego). Najlepiej można to ukazać, gdyby nadać wypowiedzi profesorki następujący kształt: „uwielbiam prać, uwielbiam prasować, uwielbiam gotować, a najbardziej uwielbiam sprzątać”.

Intuicja ta jest dlatego tak wartościowa, że wyraża ona przekonanie, że nie da się kobiecości wpisać całkowicie i opisać funkcją falliczną, że pozostaje to coś, co pozostaje jako nie-całe względem tej funkcji. Funkcja falliczna pozostawia kobiecie jedynie ciało i atrakcyjność, a i to tylko jako odpowiedź na fantazmat mężczyzn – z wielkim przekonaniem twierdzę, że jeżeli chce się widzieć kobiety w szpilkach, to należy pracować w firmach zarządzanych korporacyjnie. Tam to można zachłysnąć się oczywistością, że kobiecie fallicznej pozostaje kobiecość tylko w funkcji maskarady, tylko pod postacią pastiszu.

Istota kobiecości lokuje się poza fallusem, poza odniesieniami do niego. Poza fallusem oznacza jednak, że także poza przywilejami, poza bonusami, znanymi najczęściej jako „przedłużenia członka”. Kobiecość inna niż „ale lala, co?”, czym jest?

No własnie, skoro poza fallusem, to i poza językiem – nie da się o niej nawet mówić; to widać, to słychać, to czuć.

KP

P.S. Pani Łukowiak stwierdza także, że „my kobiety nikomu się nie podobamy takie, jakie jesteśmy”. O nie, Pani Małgorzato, mi się pani podoba. W tekście wpisu korzystałem z rozmowy z autorką bloga (adres: zimnoblog.blogspot.com), której tekst znajduje się w TP 28/14 lipca 2013.

In: Sinthome | | #