PSYCHOANALITYCZNE PANOPTICUM

Mężczyzna spytał się na tym blogu kobiety: „dlaczego nie ustąpiłaś?”. Odpowiem jak kobieta mężczyźnie: „Nie ustąpię, bo jestem kobietą; ustępują tylko żony”. Nie zawsze jest się żoną, za to zawsze od pewnego momentu kobietą. Ta dwuznaczność, podwójność, jest przez typowych samców alfa nie przyjmowana do wiadomości. A ponieważ na szczycie samczości ulokowane jest duchowieństwo, to też i ono zrównuje, sprowadza do jednego „bycie kobietą” z „byciem żoną”. Wściekły opór przed uznaniem małżeństw homoseksualistów z tego, i tylko z tego się bierze. Czy zapis w konstytucji, że małżeństwo to związek kobiety z mężczyzną odpowiada prawdzie? Ależ skąd! Wynikałoby z niego, że konkubinat, wieloletni związek kochanków, nie jest związkiem kobiety z mężczyzną. Ściśle rzec ujmując, małżeństwo to związek męża i żony, a jak uczy życie, częściej widzimy związki małżeńskie, w których mężczyzna jest żoną, a kobieta mężem, niż na odwrót.

I jeszcze jedno – ten zaciekły opór samców alfa na szczycie pochodzi od tych z nich, którym zakazano zawierać jakiekolwiek związki z kobietami. Od tej chwili umarli – którzy o tym, że umarli, nie wiedzą – uczą żyć mężów i żony. A gdyby wiedzieli, że umarli?

Wyobraźcie sobie, że w ostatnim numerze „UR” przeczytałem wywiad z przesławnym, „famosus” naszej rodzimej prawicy, fantastą, jakim jest niejaki Suworow, podwójny agent, dysydencki KGB-ista. Czegóż to on w życiu już nie nawygadywał! Tym razem oczarowuje dziennikarza tezą, że Niemcy wygrali II Wojnę Światową, a klęska Hitlera była tak naprawdę zwycięstwem. Niby dlaczego, spytacie? Otóż dlatego, że fantasta to ktoś, kto wierzy w gdybanie. Suworow głosi z powagą jasnowidza, że gdyby Hitler zaplanował napaść na ZSRR po 10 lipca (to data zaplanowanej przez Stalina napaści na Rzeszę), to zostałby rozgromiony, a Europa skomunizowana przez Stalina. Być może, ale czym wtedy różni się jego wniosek od mego, gdy powiem: prawdziwym twórcą kościoła katolickiego jest Piłat; pośpieszył się był on z umyciem rąk; gdyby pomyślał dłużej i nie zbagatelizował swej myśli, że to chory psychicznie człowiek (mówi przecież od rzeczy) i wywiózł go gdzieś do ówczesnego asylum na leczenie (najlepiej do najlepszych specjalistów w Rzymie, bo mówiący od rzeczy bywają jednak groźni), to historia potoczyłaby się inaczej, vide nie byłoby Kościoła.

Sęk w tym, że warunki brzegowe danej historii są już dane (21 czerwca to nie 10 lipca chociażby); to akurat warunki brzegowe determinują bieg historii tworząc przekraczanie Rubikonu, ale samo przekroczenie Rubikonu nie determinuje zwycięstwa Cezara. „Alea iacta est” to akt detrminujący i akt determinacji Cezara, skutek dotarcia do brzegu, na którego przeciwległym końcu było tylko nieznane. 21 czerwca determinowało zarówno możliwość zwycięstwa, jak i możliwość porażki. Warto przypomnieć, że historia pamięta tylko zwycięstwa, porażek się wstydząc, ale jedne i drugie są na starcie równie możliwe. Oto skrótowa koncepcja tego, co w psychoanalizie określane jest mianem „znaczący”!

Tylko znaczący wyjaśnia paradoks rozmaitych zdroworozsądkowych prawideł, np: „stało się to, co miało się stać”, inaczej mówiąc, znamy znaczone (zwycięstwo albo porażka), ale nie znamy, zapomnieliśmy, znaczący dla tego znaczonego. I jak każdy fantasta jesteśmy oburzeni, że znaczący jest niezmienny, że jest jaki jest, a nie jaki chcielibyśmy, by był. Oto w skrócie dylemat neurotyka! Nie chce on przyjąć do wiadomości faktu, że znaczący, „jego” znaczący, jest taki jaki jest, że „jego” nieświadomość jest taka, a nie inna. Co wtedy? Zaczyna śnić o „lepszej”, bo innej, przyszłości, oskarżając przeszłość, że była jaka była.

Neurotyk to istota, która uczy się żyć od momentu swych narodzin, nie chcąc wiedzieć, że wraz z uczeniem się życia, uczy się też umierać. Bycie nasze rozpoznajemy dopiero wtedy, gdy ujawni się nam znaczący jedyny, unikalny i czysty. Od reszty znaczących różni go to, że determinuje absolutnie jedno. Nie, albo zwycięstwo, albo porażkę, ale jedno bez jakiegokolwiek dwojga – na przeciwległym końcu Rubikonu życia jest zawsze śmierć.

Czy zwycięstwo to, czy porażka?

To niepokojące pytanie skłoniło dziennikarkę do zadania pytania zastępczego samemu profesorowi Baumanowi – „w co pan wierzy, panie profesorze?”

Pytania zastępcze, przykrywcze, „screen”, (w tym kontekście użył tego słowa po raz pierwszy Freud), skrywają to jedno – zwycięstwem czy porażką śmierć jest?

O tym jak poradził sobie z pytaniem dziennikarki profesor Bauman i jak radzą sobie filozofowie napiszę następnym razem.

KP

P.S. Jednym z wariantów tego pytania jest kwestia ekscytująca nas przez całe życie – czy zwycięstwem, czy porażką jest to, że jestem kobietą/mężczyzną? Co wy na to?

In: Sinthome | | #