PSYCHOANALITYCZNE PANOPTICUM

Trochę długo czekaliście czytelnicy na ostatni wpis z serii kobiecej, ale i ja mam prawo do urlopu, a także do poczytania komentarzy i przyglądaniu się dyskusji. I cóż takiego widzę u dyskutantów? Masę złudnych mniemań, jak określono to zjawisko w filozofii starożytnej, już starożytnej.

Najpierw nawiążę do komentarzy Mohanki – trzeba mieć odwagę, lub po męsku jaja, by mówić o fantazji autora bloga, gdy przywołuje on historię mającą już prawie 2000 lat. Czy opowieść o bezimiennej ulicznicy, obmywającej olejkami stopy Jezusa, jest fantazją grupową Ewangelistów? Akurat w tej kwestii wyrażam akt wiary w prawdziwość tej historii, a nie w jej fantazyjność zdeterminowaną tym, że byli oni mężczyznami. Podobnie z historiami kobiet cicho wypełniającymi czynami swe życie, na tyle cicho, że panowie deliberujący o „swych” sprawach, a także pani Mohanka, nawet nie zwrócą uwagi na obecność wypranych gaci w szafie, pozamiatane podłogi czy obecność codzienną kostki, lub jej pół, masła w lodówce. Dla tych przedstawicieli drugiej połowy ludzkości wszystko to bierze się z niczego, jest manną z nieba niegodną nawet uczczenia. Ale dlaczego?

Ludzkie myślenie jest bezwładne. Mohanka sądzi, że kwintesencją kobiecości jest brak podmiotu przejawiający się w zgodzie na wyrzeczenia. Cóż, jeśli autorka komentarza ma rację, to pewną bardzo autentyczną panią, która miała nieszczęście znaleźć się w miejscu i czasie, gdy miano rozstrzelać jej synową, która na dodatek była w ciąży, i która wyprosiła u gestapowca by zamienić jej życie na życie synowej, należałoby określić mianem kobiety bez podmiotu i poczuć do niej lub przynajmniej potraktować ją jako przypadek do leczenia. Nie ma wyrzeczenia się bez wyrzekającego się. Albo inaczej, czego się ta pani wyrzekła i kto się wyrzekał? Według Mohanki życie było tu podmiotem, to w takim razie kim była wyrzekająca się? Otóż szanowni czytelnicy, tylko podmiot może dokonać wyrzeczenia, a czyniąc to konsoliduje się jako podmiot jeszcze bardziej. Po prostu pozostaje on sam w czystej postaci – na drugiej pielgrzymce JPII w Warszawie ogłoszono tą panią błogosławioną! Podmiot proszę czytelników jest w miejscu między życiem a śmiercią, nie po stronie tylko życia, czy nawet (u)życia. I stąd bierze się zestrachanie miłością, że ma ona być aż po grób. Miłość aż po grób dziś nazywa się miłością toksyczną, pod taką nazwą próbując ukryć inny epitet, że to miłość głupia.

Wojtas i Spokojny – jak niełatwo jest z tym kobiecym Minusem! Panowie też mają minusa, i to że ho ho! No tak, ale Przemek przypomniał zapomniany fragment z Zarathustry – ten z najpiękniejszą definicją różnicy między płciami. Cytuję: Szczęście mężczyzny brzmi: Ja chcę. Szczęście kobiety: On chce. Czyżby komentatorzy nie widzieli w tym różnicy? Otóż jest ona i na dodatek jej tajemnica dostępna jest tylko kobietom. Dlaczego satysfakcja z „On chce” jest kobieca? Bo niedostępna facetom. Znacie szanowni czytelnicy, a zwłaszcza czytelniczki mężczyznę, dla którego szczęściem jest to, że „Ona chce”? Tylko chce, tzn. że nie jest usatysfakcjonowana!

Jeżeli teraz nazwiemy szczęście słowem jouissance, to co jest tegoż gwarantem? Na pewno nie jest nim Ja. Kobiety nieprawdziwe konstruują swe życie według schematu „Ja chcę, by On chciał”, będąc w ten sposób jedną nogą po stronie męskiej. Lecz ten schemat, pocieszając kobietę, że jest troszeczkę jak mężczyzna, rozczarowuje ją, bo zmusza do wymyślania sztuczek mających na celu wzbudzenie tego „On chce” – to nazywamy uwodzeniem przez kobiety. Samo woluntarystyczne „Ja chcę” nie wzbudziło nigdy tego pożądanego „On chce”. A jeśli „Ja chcę” zniknie z tego schematu? To kobieta zdaje się tylko na „On chce” – ten, który chce jest właśnie Nim. Może Nim być garbus, karzeł, żul, wstręciuch, patałach – ktokolwiek bądź. Tu zostaje przekroczona granica absolutu, np. absolutu biologii (podobania się, pociągu). „On chce” i to jest jedyne co się liczy.

Poza tą granicą, granicą, na straży której stoi [tak tak, zamierzona dwuznaczność] męski penis, a ogólniej fallus, jest teren nieznany i tajemniczy – jak kobieta przebywająca w tym obszarze, której szczęście nie mierzone jest fallusem, ale i nie jakimkolwiek znaczącym [elementem]. Dla wyjaśnienia, istnieje rozkosz kobieca (osławiona pochwowa), ale nie opiera się ona na jakimkolwiek punkcie G, czyli elemencie znaczącym. Jeśli taki punkt G występuje, to nie odnosi się on do rozkoszy kobiecej, tylko rozkoszy danej kobiety.

Tajemnica tego terenu i tej kobiety za współrzędne ma posłuszeństwo Innemu, nieskalaność przez Innego i ubóstwo od wszelkiego posiadania. Czy taka kobieta może być szczęśliwa? I to jest właśnie paradoks, bo większość ludzi dzisiaj twierdzi, że to niemożliwe, że to się w pale nie mieści. Ale akurat tym jest tajemnica, jej najlepsza definicja – to, co się w głowie nie mieści.

Substytutem dla tej tajemnicy jest domniemana wiedza kobiet, wiedza która okłamuje, ale która równocześnie przynosi jakąś satysfakcję. Dlaczego tyle wróżek, a nie wróży jest? Przyjrzyjcie się wróżbom i horoskopom w ich warstwie przekazu ustnego – dojrzycie kłamstwo, którego funkcją nie jest ukrywanie prawdy, ale dawanie jakiejś rozkoszy, zadowolenia. Mieć rację bowiem, nie oznacza jeszcze mieć dostęp do prawdy. Nie ma prawdy w tym, że istnieją czary, ale jest wiele racji w tym, że one działają.

Kończę cykl rozmów o kobietach. Przed nami cykl o mężczyznach. Lecz zanim go zacznę napiszę kilka wpisów o sprawach, które nagromadziły się na moim biurku. Przecież muszę utrzymywać jako taki porządek.

KP

In: Sinthome | | #