PSYCHOANALITYCZNE PANOPTICUM

Nasz przegląd dziwnych stworków zamieszkujących zakamarki ludzkiego umysłu wydaje się nie mieć końca. Mrowie ich wyłazi z różnych nor, szufladek, składzików i podskładzików jakim jest wyściełane podglebie mózgu. Mówimy tu o drugiej stronie ludzkiej psyche, tej obśmianej przez naukę współczesną, dla której istnieje tylko jedna strona, ta od biologii wychodząca i na biologii się kończąca, jak usta całujące same siebie, że wspomnę słynną metaforę Freuda.

Nie mam na myśli nauki wynikłej z istnienia cyferek i literek w czystej postaci, tylko naukę, która pod pozorem upstrzenia cyferkami, sprowadza na przykład zagadnienie lęku do funkcjonowania synaps. Dewastacja psychologii jest tego skutkiem, a jej biologizacja skutkuje przesunięciem akcentu na manipulowanie człowiekiem. Ledwo co przeminęła afera z wróżkami, których światli naukowcy nie chcą zaliczyć do zawodów, choć pomoc udzielana przez nie tak wielu, o parę rzędów wielkości przewyższa wartość pomocy nauk, a już przeświatła szefowa Polskiego Towarzystwa Psychologicznego zagrzmiała w sprawie nawiedzonego terapeuty rozgłaszającego wszem i wobec, że leczy wszystko i pomaga wszystkim. I usłyszeliśmy to, co zwykle: procedury, cyferki, punkciki, podpunkciki, ankiety, sprawozdania, kontrole, rekontrole. Tysiące stron papieru mające rzekomo zagwarantować profesjonalizm, a w rzeczywistości gwarantujących kastowość i zanik konkurencji. Szanowna koleżanka nie pofatygowała się spytać, czy oby ten nawiedzony pan komuś nie pomógł. Jeszcze by się okazało, że tak, a dyplomów nie miał.

Obejrzałem niedawno odcinek amerykańskiego serialu, który pod kołderką sensacyjności scenerii, pracy patoanatoma, ukrywa frapującą dla każdego kwestię relacji między kobietą a mężczyzną. Od pewnego czasu przyszła do nas z Ameryki moda na obrazy o niemożliwości związku seksualnego (prawda i tylko prawda). Odbywa się to w z góry skonstruowany sposób. Czy będzie to Ally McBeal, Seks w wielkim mieście, czy Kości, kobieta w nim jest niezależna, cokolwiek to nie znaczy, skoncentrowana jest na pracy zawodowej i życiu samodzielnym. Nadal dużo gada, a nawet więcej. Nie jest sama ani samotna – jest bez nikogo. Są też mężczyźni nie bardzo zainteresowani kobietami, wreszcie mogący odpocząć od nieustannego wypełniania obowiązku kręcenia się wokół kobiety. Mężczyźni przedkładający spokój nad marną satysfakcję zabawy w podchody erotyczne tylko z nazwy.

Stawiam tezę: emancypacja kobiet jest na rękę mężczyznom. Gdy rozkazem przełożonych para bohaterów musiała pracować razem, zauważono spadek efektywności pracy (tak, tak, to też mierzą cyferkami). Co zrobiono? Skierowano oboje do psychologa – pierwszy dyplom, terapeuty – drugi dyplom, doradca psychologiczny – trzeci dyplom, w planach doktorat. Cel wizyt: poprawić efektywność pracy tej pary (piękny lapsus!). Psycholog zaczyna manipulowanie – rozdaje pokaźne testy do wypełnienia. Przecież to one prawdę powiedzą, nie on i ona. Prawdy tej z resztą nie ukrywają. Lubią siebie, chcą lubić się bardziej, przeszkadza im tylko w tym, że zostali dobrani przez kogoś. Proste jak banał – pilnują się przed sobą i coraz bardziej chcą się pilnować. Spotyka ich trauma. Jest nią psycholog z dyplomami. Pan ten zobaczy, co powiedzą mu testy. On naprawdę wierzy, że cyferki wynikają z czegoś równie pewnego jak materia komórkowa. Podpowiemy mu trochę: cyferki produkuje ona – sukub. Kiedy wyprodukuje A – para ma pracować razem, gdy wyprodukuje B – ma się rozstać. Pan psycholog nie wierzy w istnienie sokub, on naprawdę sądzi, że nie jest manipulowany cyferkami.

Coraz częściej zaskakują mnie bzdety Gazety Wyborczej. Mamy akcję pod poważnym tytułem – dlaczego mężczyźni są słabi? Morze słów, ocean narzekań, zatroskanie od zawsze troszczących się o losy świata i ludzkości dziennikarzyniątek. Postawiono tezę wziętą z sufitu. Nie wiadomo do czego odnieść tę tezę. Czy mężczyźni w XIV, XVII czy nawet w VI wieku byli silni? Znamy kilku silnych. To Achilles, Tezeusz i paru innych jak Lancelot, Roland, Don Juan. Taki to nawet żaby nie boi się pocałować i cud-zwłok tajemniczej nieznajomej, w lesie znalezionej.

Więc pogadamy sobie o słabości mężczyzn, zatrudnimy autorytety w roli mędrców, jak Wojciech Eichelberger, by pouczył facetów o ich roli w świecie, by dołożył im obowiązeczków, by wytknął przywary, by współczuł nad ich większą słabością organiczną.

A oszołamiająco piękna pani, sukubem zwana, śmieje się w kułak. Zaklina mężczyzn i wabi ich kobiety, by wierzyły w ich słabość. Wszyscy wiedzą, że słabością panów jest Kobieta, nie kobiety. Sukub wie co robi – ma faceta dla siebie, kobietom zostawia jego słabość.

Gazeto Wyborcza! – czekam teraz na temat: dlaczego kobiety to jędze?

K.P.

In: Sinthome | | #