PSYCHOANALITYCZNE PANOPTICUM

Od pewnego czasu studiuję pewien tekst. Ukazał się on w Naukach Politycznych numer 4 i jest autorstwa pana Piotra Bartuli. Temat poważny, godzien komentarza analitycznego – rzecz tyczy uzasadnienia istnienia kary śmierci. Psychoanalityk musi mieć tu coś do powiedzenia, bo dziedzina podmiotu ludzkiego jest mu bliska, bardzo bliska. Tekst to poważny więc i komentarz nie może być inny. Mierzyłem się właśnie z rozpoczęciem odpowiadania na ten tekst, a ma on formę listu, gdy dziś w środę z tekścikiem w „Wyborczej” objawiła się „współczesna kobieta”, profesor i progresistka zarazem. Cóż, jak to z progresistami bywa rzecz jest o zacofaniu, czyli ignorancji seksualnej.

Przez połowę dekady w latach 80-ych byłem jak seksuolog i pracowałem w teamie prof. Imielińskiego, ówczesnego znawcy seksuologii. Odszedłem gdy zobaczyłem to, co wtedy było widoczne, a myślę, że jest widoczne i teraz. Seksuologia ma do zaproponowania głównie mechanikę seksualną, no a że jest to dziedzina medyczna, chemię seksualną. Pani profesor Środowa jest z kolei orędowniczką edukacji seksualnej, ma się rozumieć nowoczesnej. Ba! Ale co to takiego?

Wiedza!!! Co nie co rozdziera szaty w histerycznym geście bojowniczka o szczęście seksualne ludzkości. Załamuje ręce nad pytaniem jakiejś dziewczyny („Czy to, że mam małe piersi, jest spowodowane jakąś chorobą? Jak ją leczyć?”). Pomijając prosty fakt, że pytanie jak to pytanie, czegoś tyczy, nie jest gorsze od pytania „dlaczego rak nazywa się rak, a zieleń jest zielona”, to może tyczyć choroby naprawdę, choroby endokrynologicznej dajmy na to. Może też być pytaniem wielce roztropnej osoby, co to przejrzała socjologicznych badaczy i robi z nich balona, jak to młodzież potrafi gdy ma dorosłych za głupców. A to, że pytanie takie może pochodzić od osoby nieco opóźnionej mentalnie nie przychodzi do głowy, mądrej głowy? Ciągnijmy więc to naigrywanie się z naiwności. Czy pani profesor wie, że takie pytanie może zadać osoba, która nie wie o czym mówi albo nie wie, że mówi w ogóle? To teraz bardziej subtelnie – pytanie takie może zadać osoba, która bojąc się seksu (a nie musi to być głupia postawa życiowa), szuka jakiegoś alibi, by móc odmawiać udziału w seksualnych grach rówieśników. Nie każdy chce mieć seks w głowie, niektórzy chcą go mieć w sercu, inni w koniuszkach palców, a drudzy w poezji jedynie. I to stanowi o trudności w edukowaniu seksualnym. Nie wiem czy pani profesor o tym wie.

Następnie następuje rwanie włosów z głowy nad pytaniem „Czy zamiast prezerwatywy można stosować kostki lodu?” W gruncie rzeczy nie śmiem pomyśleć, że autorka felietoniku nie wie, że skuteczność jednego i drugiego środka jest zawodna oraz, że osoba zadająca pytanie nie jest niemądra – wie ona, że nie ma 100% środków antykoncepcyjnych. Pani profesor wie natomiast, iż skuteczność rzędu 99,999999% jest pewnością. Cóż i pytająca i rwąca włosy są w błędzie – istnieją środki 100 procentowe. Są nimi rewelacyjne, naturalne, nie dające skutków ubocznych stosunki oralne i analne. Czy pani profesor chce uczyć tego naszą młodzież kochaną, a jeśli nie, to prosiłbym o wyjaśnienie dlaczego?

Z kolei rozległ się rzewny płacz nad relacją innej dziewczyny („zaszłam w ciążę i poprosiłam kolegę, by walnął mnie w brzuch. Pomogło”). Tu z kolei skuteczność jest taka sama. Aborcja medyczna i aborcja pokątna kończy się tak samo, śmiercią życia, a dla ostrożnych, śmiercią jakiegoś życia skoro jeszcze nie życia ludzkiego. To czy coś jest medyczne czy nie, nie rozwiązuje tego problemu. Hipokryzją jest, a nasza pani profesor od lat walczy z hipokryzją, że aborcję zwą usunięciem niechcianej ciąży, choć można by to nazwać boleśniej i prawdziwiej usunięciem niechcianego życia. Czy istnieje coś takiego jak niechciane życie? Jasne, jest tego mnóstwo. Czy jest wiele chęci usunięcia niechcianego życia? Oczywiście, jescze więcej. Co z tym robić? Zamykać oczy, tępić? Jasne, że nie. Pani Profesor, odwagi, proszę nazywać aborcję odebraniem życia przez inne życie, które nie chce innego życia. Nie warto walczyć z hipokryzją tu będąc hipokrytą. Nie trzeba walczyć z Kościołem, że stoi w obronie pewnych wartości, warto pokazywać natomiast, że nie wie on co począć z ludzkimi podmiotami, które pragną, które pragną grzesznie, a nie ma innych pragnień niż takie.

I na koniec, warto przydać seksualności trochę luzu. Czy warto ideologizować seksualność, która z istoty swej może być tylko konserwatywna? Po co czekać dalsze 20 lat by przekonać się, że wciąż padają te same pytania – „Ja go nie kocham. Czy mam mu się oddać?”, „Nie odczuwam orgazmu gdy się kochamy. Czy dobrze robię chodząc z nim do łóżka dla świętego spokoju?”, „Mój chłopak bardzo lubi moje duże piersi, ale ja nie chcę by mnie dotykał. Co z tym zrobić?”

Życzę powodzenia w odpowiedzi na te pytania.

K.Pawlak

In: Sinthome | | #